Je bent niet wie je denkt dat je bent

We hebben in ons leven vanaf jong geleerd ons aan te passen aan onze omgeving, rekening te houden met, te copiëren, te doen wat we denken dat er van ons verwacht wordt en ga zo maar door.  De lijst is lang. En dat is mooi. Dat wij mensen zo leerbaar zijn, van nature een enorm aanpassingsvermogen hebben en dat we onze gevoelens tijdelijk kunnen negeren. Het zijn belangrijke overlevingsmechanismen. 

Tegelijkertijd is het essentieel om bewust te zijn en te blijven van wanneer je je aanpast, een rol speelt. En in de gaten te houden dat je de gevoelens die je geparkeerd hebt, later alsnog aandacht geeft. Dat je voor jezelf het onderscheid en het overzicht helder houdt. Zodat het aanpassen een bewuste keuze blijft en het je niet onbewust overneemt en van jezelf verwijdert.

Maar juist dat onderscheid maken tussen wie we zijn en wie we denken dat we zouden moeten zijn en het overzicht houden, is iets dat we meestal niet leren. Niet thuis en ook niet op school. We leren ons meer te richten op onze omgeving dan op onze binnenwereld en meer op wie we zouden moeten zijn of wat we zouden moeten bereiken, dan op wie we daadwerkelijk zijn. In de praktijk blijkt dat we ons ‘aangepaste gedrag’ zo vaak inzetten, dat we ons er uiteindelijk vaak onbewust mee identificeren. En dat we na een aantal jaren geen idee meer hebben wie we daadwerkelijk zijn, onder alle rollen die we gewend zijn te spelen. En dat we daarbij met een hoop ‘geparkeerde’ gevoelens rondlopen, die steeds vaker op ongewenste momenten getriggerd worden en aandacht vragen. Om er uiteindelijk achter te komen dat we niet zijn wie we denken dat we zijn en ook niet meer weten wie dan wel, of hoe daar achter te komen.